Het leven gaat zijn gang, en niet altijd op een prettige manier, vooral als je te maken krijgt met verlies. Soms lijkt het of je niets meer in de hand hebt. Ik weet er alles van. Hoezo je leven vorm geven zoals jij het wilt? Soms gaat het leven dwars door al je wensen heen en zegt: “Stop!” En als je een dierbare verliest is het een genadeloze stop.
Afscheid
Inhoudsopgave
In januari heb ik een artikel geschreven over dat ik weer wilde beginnen met regelmatig artikelen schrijven. Dat was één van mijn goede voornemens en daar wilde ik me ook echt aan houden.
Maar dat kon ik me wel allemaal voornemen, het leven besloot anders. Mijn moeder werd ernstig ziek en ik kreeg het droevige nieuws van de dokter te horen dat ze hier niet meer bovenop zou komen.
Mijn moeder is niet meer
Hals-over- kop zijn mijn man en ik naar Nederland vertrokken. Mijn moeder had de ziekte van Alzheimer en ze ging geestelijk de laatste periode steeds meer achteruit. Nu was haar lichaam ook aan het aftakelen en aan het opgeven. Medicijnen kreeg ze niet meer. Ze streed haar laatste strijd. Hoe vaak heeft ze me niet in die laatste periode met een getergde blik aangekeken met uitgesproken of onuitgesproken woorden: “Help me!”
Loslaten
Al mijn aandacht was op haar gericht en ik had soms het gevoel mezelf te verliezen in haar strijd van loslaten. Het heengaan was zo intens en aangrijpend dat het een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt.
Daarna volgden de voorbereidingen van de begrafenis en de begrafenis zelf. Het werd een mooi afscheid, maar wat werd ik in die periode geleefd. Ik kwam nauwelijks aan mijn verdriet toe. Het leven gaat zijn gang… Op dat moment kon ik alleen maar doen wat er gedaan moest worden samen met mijn familie.
Weer thuis met pijn in het hart
Ontredderd kwam ik weer thuis. Ze was er niet meer, het was onherroepelijk. De dood, een zekerheid in het leven van iedereen. Ik leefde in een waas van onwerkelijkheid, van een gevoel dat het niet waar was, maar wist diep van binnen wel beter. Maar mijn gevoel wilde nog niet volgen.
Wat zo bevreemdend was en is, is het leven dat gewoon doorging. Het trekt zich niets aan van het verdriet van mijn familie en mij. Het leven gaat zijn gang met soms heftig verlies en met pijn, maar ook mooie dingen. Aan mooie dingen kwam ik absoluut niet toe. Thuis moest ik nog van alles regelen wat betreft haar overlijden. Ik had nergens zin in. Niets kon me nog bekoren.
Op mijn manier de tijd de wonden laten helen
Het verlies moet een plek krijgen en dat heeft tijd nodig. En daar moet ik ook tijd voor maken, aandacht aan geven. Tranen laten lopen als ik die voel opkomen. Mezelf zijn in al mijn verdriet.
Hoezo artikelen schrijven? Daar was ik helemaal niet aan toegekomen. Nu eindelijk wel, maar ik had niet kunnen bevroeden dat het artikel zou gaan over het leven dat zijn gang gaat en het verlies van mijn moeder die nu in een andere dimensie voortleeft. Dat biedt troost, maar het aardse gemis is er. Vertel me niet dat ze oud is geworden, dat weet ik ook wel. Daarom is haar missen er niet minder om. Ik verwerk dit verlies op mijn manier.
Het leven gaat zijn gang
Ik kan nog zoveel goede voornemens en plannen hebben, maar het leven gaat toch zijn eigen gang. Soms kan ik sturen, kan ik kiezen, en soms heb ik helemaal niets te kiezen.
Dat heb ik ook gemerkt toen ik een ongeluk kreeg in 2016. Er was nauwelijks nog sprake van leven, toen leek ook alles stil te staan. bijna een jaar lang.
Keuze
Als het leven zijn gang gaat, ik geen richting kan bepalen, ik me soms stuurloos voel, dan nog blijft er altijd een keuze over. De keuze hoe hiermee om te gaan. Dat is hoopvol en geeft kracht! Ik kan positief blijven denken over wat me is overkomen! Lees hier meer over positief denken En ik kan me bewust zijn van mijn eigen innerlijke kracht om verlies op een goede manier te verwerken. Ook helpt het dat ik me bewust ben dat ik nooit alleen ben, dat er een Goddelijke kracht is die me bijstaat, altijd: Lees hier meer over je goed voelen.
Affirmaties
Ook kan ik ervoor kiezen om affirmaties te gebruiken. Bijvoorbeeld: “ik verwerk dit verdriet op een positieve manier en geef het een plek.” “Mijn verdriet mag er zijn, maar ik ga ook weer verder.” Of: “Ik word geholpen door de Bron om dit verdriet te verwerken.” Dit is mijn woordkeus, iedereen kiest affirmaties die bij hem/haar passen. wil je meer over affirmaties lezen, klik hier.
Huilen
En trouwens, ik mag huilen. Ik laat me niet meer wijs maken dat ik niet krachtig zou zijn als ik huil. Eerlijk gezegd heb ik steeds meer moeite met uitdrukkingen als: “Hij/zij was zo flink!” Vaak ligt daar een gedachte onder dat iemand die niet huilt en zijn emoties toont, flink is. Meestal zijn die emoties er wel, maar men laat ze niet zien. Waarom zou het minder krachtig zijn als je je tranen wel laat zien? Ik hoef mijn emoties, mijn verdriet niet alleen te verwerken, en toon net zo goed dat verdriet aan anderen. Zelfs al ken ik een ander niet zo goed. Wat maakt het uit? Het verdriet mag er zijn, daar horen tranen en emoties bij die gezien mogen worden.
Met haar praten
Ikzelf laat die tranen toe als ik ze voel opkomen. Niemand die me meer kan zeggen dat ik dan niet flink ben. Het helpt me ook om met mijn overleden moeder te praten, gewoon in gedachten of hardop. Raar? Nee, het verlicht me, het is mijn manier van verwerken. Laat iedereen zichzelf zijn in een rouwproces zonder oordeel wat wel en niet normaal zou zijn of flink en krachtig.
Tot slot
Mijn moeder heeft een heel speciale plek in mijn hart en ik geef het verdriet ook zijn plek. En ik ga weer verder en neem haar mee, altijd, in mijn herinnering en hart. Ik maak weer plannen en kijk of ik die kan realiseren of nog niet…..
Het leven gaat immers vaak zijn eigengereide gang in richtingen waar het soms erg koud kan zijn en waar ik beslist niet heen wil. Maar na regen komt zonneschijn en de zon gaat weer schijnen, wanneer de tijd daar is….